Eyvallah

O benim için geçmişe anıt bırakılacak kadar değerli; geçmişe bırakılmayacak kadar gerekliydi.

Unutuyorum her seferinde neresinde kalmıştık ayrılığın?

Bana geldiğin yol, aşk izlerinle doluydu. Bir dolu aşkın izini örtüyordu şiirlerin. Gelmek eylemi pörsümüştü adımlarında… Oysa ben, gelişini ”milat” sayacak kadar başlıyordum aşka…

Yolumdan dönemediğim için değil, seninle hiçbir yolda yürüyemeyeceğimi bildiğim için gidiyorum. Yeryüzünün bütün aşkları senin ve beni unutabilirsin!

Sol yanıma yatsam seni uyusam, hep rüyada kalsam…

Ama içime dokundun bi kere. Parmak izlerim duruyor bakışlarımda. Nereye baksam senden bir iz bırakıyorum.

Ben senin, kaçmak istediğinde açabileceğin  ve sonrasında dünyanın yüzüne çarpıp gidebeleceğin bir kapıyım! Gel, aç ve kaç…

Söyle sevgili şimdi hayatında bir kayıp mıyım? Bulunmaz…

Açık bir yara mıyım? Sarılmaz…

Tehlikeli bir yol muyum? Gidilmez…